mijn liefste draagt ons houten kruis
zijn tred gelijk de mijne
het zand is rul
de wind holt onze stappen verder uit
ik huil
-het is niet erg- zegt hij
er is genoeg te wissen
ik keer me om
kijk hem niet na
van verre praat hij met de mussen
zoekend
naar het draagvlak voor een God
Geen opmerkingen:
Een reactie posten