heen en weergaan

zo lief

ze zit

de lege schommel

weer en heen

heen en weer

klinkt haar klimlach

uit de wolken

weer en weer

en weer weer

ik heb de wind gevangen

roept ze nog

en heen

over vogels en nonnen

het was een dag

als alle andere

de vogels daargelaten

we dronken kloosterbier

-teveel-

zongen mee met de matrozen

er lagen eens twee nonnen op het strand

je vroeg nog of ik schelpen wilde dragen

toen ik stierf daar

in het zand

een dag

als alle andere

de vogels daargelaten

schuldvraag

boven zich de raven

cirkelend

lachend om de dood

onder hem zijn lichaam

bewegingloos

huilend om het leven

dorstig

in tweestrijd

wiens bloed

te moeten drinken

lachend water

we lagen samen langs de oever

de halmen boven ons

ze wiegden ons in slaap

dit is de overzijde zei ze

wij

gevallen vogels

ik vroeg haar hoe het was

zo hoog

te kunnen vliegen

wederom was daar het water

lachend

om mijn ongeloof

traanzwart

gebolde ogen zweven

hoog boven de zwarte golven

schrijnend dragen ze gedroogde woorden
nog nooit doorklonken
in de wind

gebolde ogen
traanzwart huilend
in de schrale grond

soms streelde ik haar

ze had iets dierlijks over zich

alsof er vogels vlogen

in haar hoofd

soms hoorde je gefladder in haar stem

dan veegde ze de veren van haar schoot

uit angst

haar prooi te moeten delen

soms streelde ik haar dan