hellend vlak

deze wereld is mooi zegt ze
en kijkt naar de schapen
die grazen langs de dijk

ze leest het werk
van een andere dichter
noemt mij haar vleesgeworden woord

ik kijk haar aan
en zucht
je bent voor mij nog steeds de ware

een schaap valt om
en rolt

schemerwoorden

soms vertelt ze

over ingevallen schuurtjes

rookpluimen

aan de horizon

van afgelegen dorpjes

waar ik haar niet redden kon

vraagt ze me naar schemerwoorden

die vallen in het duister

ik zou het donker kunnen schreeuwen

maar zij heeft liever

dat ik fluister

visvogels

diep in haar donkere ogen
zwommen vissen
in haar buik

onderin haar bladerhart
nestelden ze
op haar hoofd

en eenmaal zo diep
van binnen
wist ze zeker

dat vissen vogels moesten zijn

gemist moment

ik schilder het je voor
zei ze
let op de zon

let op de zon
en hoe hij binnen valt

kijk naar de tralies

ze steken nog
-maar prachtig af
tegen het kalkstenen plafond

waar zojuist een vogel overvloog

weerzien

ik zag haar weer
na al die jaren

nog steeds op bladzij vierentwintig
nog steeds niet blij
mij weer te zien

je hebt me ooit gedoodverfd
zei ze
zwijgend

gedoodverfd
als een stiltevogel

hoor
hoe mijn droge vleugels schuren
langs het zwartenaampapier