onzichtbaar

ik zag niet hoe jouw ogen zochten

langs de bladeren op de grond

alsof je leefde in de dood

met hen de laatste schaduw

nog leek vast te klampen

en uiteindelijk besloot

nogmaals zeg ik je

ik zag het niet

noch het tuinpad

waar jouw laatste voetstap

nog afgedrukt staat

-als bemind-

ik zag niet

hoe je naar me omkeek

ik hoorde slechts

het kraken van het grind

ontbergen

zoals de weg liep

tot over de heuvels

en de huizen in het dal

was voor haar de angst

voor mij een melodie

toch

beide hoofden even vol

maar zij droeg dan ook het water

en ik speelde met het vuur

Mannin

het vale ochtendlicht

de hartslag van een vogel

-verschrikt nog-

in haar hand

ze trok haar blik van hem af

hing haar ziel in een boom

en begroef zich

in de rode aarde

Voortbrenging

Voortbrenging

we hadden de zee in ons hoofd

en vissers

die hun netten knoopten

zo nu en dan dreef er een hond voorbij
die later nog -vanuit de verte-
blaffen zou


toch leek mij de wereld
nu nog ongeboren
tot jij me op de vogels wees

en hoe hun zware vleugelslag
verstilde