jaarringen

onze glazen

koud

beslagen

druppels dalen

langzaam

neer

alsof zij

niet durven dansen

om de kringen in de tafel

nooit eerder heeft de tijd

-hier langer-

stilgestaan

winterdood

hij had de zomer lief

wanneer de regen overging in sneeuw
stond hij daar in het land
stak zijn spade in de kleffe aarde
groef zijn koude wintergraf

bedekte het zwarte
met het wit
het witte
met het zwart

totdat de grond bevroren was
en hij zijn stem
nog voor een laatste maal
verhief

huidbrand

mijn huid keert

brandend zich in mij

schaars ga ik gekleed

zwart staat me prachtig

het rode maakt me heet

mijn huid brandt

mijn huid brandt

als de dood ga ik gekleed

als de dood

schaars als de dood

keert mijn huid

zich brandend

in mij

zeezicht

ik vroeg haar naar de schepen

die dreven in de olieverf

en naar de golven in haar stem

er is veel te dragen zei ze

veel te dragen

wat ons wil bevaren

en dat we als het water waren

altijd naarstig

zoekend

onderweg

doodlopend

zie de delvers

huiswaarts keren

blikken op oneindig

de één heeft zichzelf begraven

de ander

de ander

moeder aarde is bewogen

met open armen

laat ze zich getroosten

-ziet de delvers

de één heeft zichzelf begraven

de ander

de ander

over een leven onder water

de vis

die ik vanochtend vond

zijn schubben zwaar gehavend

kieuwen volgeschept met zand

hij fluisterde mij toe

met drooggetrokken vissenmond

zwem niet

zwem niet in deze zee

ik ben er naast gaan liggen

langzaam open

langzaam dicht

maar vergat erbij te sterven

het had wel iets van poëzie

vogelgeluiden

met ranke handen

bootst ze vogels

op de muur

ze vlekken doffer

nu bij maanlicht

als bij dag

ze vallen weg

en komen op

ik leer ze vliegen grijnst ze

ik draai me om

sluit het raam

de nacht is nog maar kort

stilte in het zand

gevallen vogel

stof geeft nog een aarzeling

dood laat zich wachten