om een langdradig verhaal korter te maken

vanochtend hing er een touw
uit de hemel
ik liep erlangs trok er eens aan
ergens ging een bel

voor mijn voeten viel
de ziel
van een geplukte wirwarvogel

dood

stroomafwaarts

zoveel stof op de rivier vandaag
zoveel droogte
drijvend op het water

in de verte
likt de monding schrale lippen
schorre golven
zoeken stemmen langs de dijk

stroomafwaarts
waar het meisje loopt

ze zwijgt
nog in de war gebracht door korenbloemen
en de warmte van november

een man van een boom

de oude man
terneergeslagen

zijn hoed op schoot
de wind nu spelend door zijn haar

-het kind
dat speelt
onder zijn lege armen-

hij weet
de kleuren liegen
in de herfst

zwaktebod

hij kijkt met een geverfde glimlach toe

hoe dieren

het publiek verscheuren

zolang het orgel draait

zijn wereld

tot de jaren daar zijn

waarin hij is blijven hangen

daar

-in de schaduw van zijn eigen hoed-

trekt hij roze tijgers uit de muur

en grapt

per seconde wijzer

de jongen gooit

zijn hengel uit

dobber dansend

in het water

mijn hemel fronst

de rivier

het kind -nu al verpest-

heeft beet

toch

hellend vlak

deze wereld is mooi zegt ze
en kijkt naar de schapen
die grazen langs de dijk

ze leest het werk
van een andere dichter
noemt mij haar vleesgeworden woord

ik kijk haar aan
en zucht
je bent voor mij nog steeds de ware

een schaap valt om
en rolt

schemerwoorden

soms vertelt ze

over ingevallen schuurtjes

rookpluimen

aan de horizon

van afgelegen dorpjes

waar ik haar niet redden kon

vraagt ze me naar schemerwoorden

die vallen in het duister

ik zou het donker kunnen schreeuwen

maar zij heeft liever

dat ik fluister

visvogels

diep in haar donkere ogen
zwommen vissen
in haar buik

onderin haar bladerhart
nestelden ze
op haar hoofd

en eenmaal zo diep
van binnen
wist ze zeker

dat vissen vogels moesten zijn

gemist moment

ik schilder het je voor
zei ze
let op de zon

let op de zon
en hoe hij binnen valt

kijk naar de tralies

ze steken nog
-maar prachtig af
tegen het kalkstenen plafond

waar zojuist een vogel overvloog

weerzien

ik zag haar weer
na al die jaren

nog steeds op bladzij vierentwintig
nog steeds niet blij
mij weer te zien

je hebt me ooit gedoodverfd
zei ze
zwijgend

gedoodverfd
als een stiltevogel

hoor
hoe mijn droge vleugels schuren
langs het zwartenaampapier

heen en weergaan

zo lief

ze zit

de lege schommel

weer en heen

heen en weer

klinkt haar klimlach

uit de wolken

weer en weer

en weer weer

ik heb de wind gevangen

roept ze nog

en heen

over vogels en nonnen

het was een dag

als alle andere

de vogels daargelaten

we dronken kloosterbier

-teveel-

zongen mee met de matrozen

er lagen eens twee nonnen op het strand

je vroeg nog of ik schelpen wilde dragen

toen ik stierf daar

in het zand

een dag

als alle andere

de vogels daargelaten

schuldvraag

boven zich de raven

cirkelend

lachend om de dood

onder hem zijn lichaam

bewegingloos

huilend om het leven

dorstig

in tweestrijd

wiens bloed

te moeten drinken

lachend water

we lagen samen langs de oever

de halmen boven ons

ze wiegden ons in slaap

dit is de overzijde zei ze

wij

gevallen vogels

ik vroeg haar hoe het was

zo hoog

te kunnen vliegen

wederom was daar het water

lachend

om mijn ongeloof

traanzwart

gebolde ogen zweven

hoog boven de zwarte golven

schrijnend dragen ze gedroogde woorden
nog nooit doorklonken
in de wind

gebolde ogen
traanzwart huilend
in de schrale grond

soms streelde ik haar

ze had iets dierlijks over zich

alsof er vogels vlogen

in haar hoofd

soms hoorde je gefladder in haar stem

dan veegde ze de veren van haar schoot

uit angst

haar prooi te moeten delen

soms streelde ik haar dan

jaarringen

onze glazen

koud

beslagen

druppels dalen

langzaam

neer

alsof zij

niet durven dansen

om de kringen in de tafel

nooit eerder heeft de tijd

-hier langer-

stilgestaan

winterdood

hij had de zomer lief

wanneer de regen overging in sneeuw
stond hij daar in het land
stak zijn spade in de kleffe aarde
groef zijn koude wintergraf

bedekte het zwarte
met het wit
het witte
met het zwart

totdat de grond bevroren was
en hij zijn stem
nog voor een laatste maal
verhief

huidbrand

mijn huid keert

brandend zich in mij

schaars ga ik gekleed

zwart staat me prachtig

het rode maakt me heet

mijn huid brandt

mijn huid brandt

als de dood ga ik gekleed

als de dood

schaars als de dood

keert mijn huid

zich brandend

in mij

zeezicht

ik vroeg haar naar de schepen

die dreven in de olieverf

en naar de golven in haar stem

er is veel te dragen zei ze

veel te dragen

wat ons wil bevaren

en dat we als het water waren

altijd naarstig

zoekend

onderweg

doodlopend

zie de delvers

huiswaarts keren

blikken op oneindig

de één heeft zichzelf begraven

de ander

de ander

moeder aarde is bewogen

met open armen

laat ze zich getroosten

-ziet de delvers

de één heeft zichzelf begraven

de ander

de ander

over een leven onder water

de vis

die ik vanochtend vond

zijn schubben zwaar gehavend

kieuwen volgeschept met zand

hij fluisterde mij toe

met drooggetrokken vissenmond

zwem niet

zwem niet in deze zee

ik ben er naast gaan liggen

langzaam open

langzaam dicht

maar vergat erbij te sterven

het had wel iets van poëzie

vogelgeluiden

met ranke handen

bootst ze vogels

op de muur

ze vlekken doffer

nu bij maanlicht

als bij dag

ze vallen weg

en komen op

ik leer ze vliegen grijnst ze

ik draai me om

sluit het raam

de nacht is nog maar kort

stilte in het zand

gevallen vogel

stof geeft nog een aarzeling

dood laat zich wachten

onzichtbaar

ik zag niet hoe jouw ogen zochten

langs de bladeren op de grond

alsof je leefde in de dood

met hen de laatste schaduw

nog leek vast te klampen

en uiteindelijk besloot

nogmaals zeg ik je

ik zag het niet

noch het tuinpad

waar jouw laatste voetstap

nog afgedrukt staat

-als bemind-

ik zag niet

hoe je naar me omkeek

ik hoorde slechts

het kraken van het grind

ontbergen

zoals de weg liep

tot over de heuvels

en de huizen in het dal

was voor haar de angst

voor mij een melodie

toch

beide hoofden even vol

maar zij droeg dan ook het water

en ik speelde met het vuur

Mannin

het vale ochtendlicht

de hartslag van een vogel

-verschrikt nog-

in haar hand

ze trok haar blik van hem af

hing haar ziel in een boom

en begroef zich

in de rode aarde

Voortbrenging

Voortbrenging

we hadden de zee in ons hoofd

en vissers

die hun netten knoopten

zo nu en dan dreef er een hond voorbij
die later nog -vanuit de verte-
blaffen zou


toch leek mij de wereld
nu nog ongeboren
tot jij me op de vogels wees

en hoe hun zware vleugelslag
verstilde